Nothing but the unrelieving feeling... something that indeed break up my wholeness.
It's as if I am thorned by a beautiful rose but I'll never know in the end why.
Tuesday, September 30, 2008
Saturday, September 27, 2008
Love Unleashed
Who would even dare to question the damn feeling of a lost boy who doesn't really know what to do next after accidentally breaking the beloved frame of hope?
Who would even care to ease the pain of uncertainty of a flying scholar who doesn't even know where to land next?
Who would have even spend enough time to listen to the lost story of woes depicting a knight who has lost his armor while battling hard up to the dregs of his strength?
Who would even care to cook for a starving soul, hungry for a love that has been unleashed a thousand ages ago?
Who would admire a captured picture soaked by the rain falling from the eyes of a lover who doesn't even know how to go home?
Who would desire to take the chance of playing the master of a mare taken at odds with much burden and a cold-blooded insanity?
Who would stand the fight between reason and emotion if the two throws away arguments not really contradicting each other?
Who would even listen to a music ruined by the false hopes of musical greatness and song-writer catastrophes?
Who would even look at a dying lad grasping and asking to breath through a love-filled tank?
Who would...
Last Breath...
Death.
Peace
Who would even care to ease the pain of uncertainty of a flying scholar who doesn't even know where to land next?
Who would have even spend enough time to listen to the lost story of woes depicting a knight who has lost his armor while battling hard up to the dregs of his strength?
Who would even care to cook for a starving soul, hungry for a love that has been unleashed a thousand ages ago?
Who would admire a captured picture soaked by the rain falling from the eyes of a lover who doesn't even know how to go home?
Who would desire to take the chance of playing the master of a mare taken at odds with much burden and a cold-blooded insanity?
Who would stand the fight between reason and emotion if the two throws away arguments not really contradicting each other?
Who would even listen to a music ruined by the false hopes of musical greatness and song-writer catastrophes?
Who would even look at a dying lad grasping and asking to breath through a love-filled tank?
Who would...
Last Breath...
Death.
Peace
Kuya Faize's Birthday
We meet a lot of people in all the crossroads of our life and yet you'll only know someone who will really matter not through the test of time but by one's salient ability to express the real score about you. I've only known kuya faize for almost a couple of months but in spite of the really short time, he has taken the place as one of my most treasured and trusted friends. His generosity on all things, even in time, is beyond compare and you'll only know his own value as a person if you got the chance to know him more. He's a very dedicated friend, someone you'll never forget come what may. I'm always touched by the way he cares for all those who need his presence especially those who belong to his inner circle. He's one of a kind and I know that no amount of words could be enough to thank him for everything... Happy Birthday Kuya Faize!
Stephen's Day
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Stephen has been a comrade for more than a year now... Though physically tin, he is nevertheless a man of great strength (lang beses basted... haha... pero move on pa din). He is someone who knows more than just sheer talk. What I appreciate about this person though is his ability to listen. Happy Birthday Bro!
Wednesday, September 24, 2008
Love Forbidden
Time alone can tell how I considered myself in the long run to be the loser in a race I can never ever win. I might have forgotten that something may always end up into nothingness. I am a lover who doesn't really know how to be loved by the other. Hence, I remain tranced by the fact that I could never be the perfect guy for such a wonderful person. Sometimes, I do tell myself to stop and continue living an avant garde life, something that might be mechanistic, something that has all the while, left me drowned in the possibility of a very individualistic life. I stand above my head in that type of life. I left my heart to be eaten by the dogs. I'm lifeless. But now, I have tried to make sense of everything but neither the world nor God seems to understand. I am a slave of my own fate. If I could only change the fact that I don't even know how to cope up now. I suddenly felt that my heart has been shattered into pieces not anymore by dogs who consume my energy upto the last dregs but by a situation that I am not even sure if it's wrong or not. I made myself ask questions that might take forever to be answered. I have grasped the end of my stength by still hold on to mere fragmented potentials. If it could only be right... If it could only be the best... If it could only be the life I must live and the love I must behold... Why not?
But now, I am not even sure of anything. With friends slowly turning their back away, I felt like a prince being turned back in a frog stature rather than having the story the other way around.
Before, I have this self-concept that I am the best but lately I have seen how small I really am. I'm not putting myself down. I can never do that because I always brag about my accomplishments. But I really cannot help myself feeling so. Even if I forbid myself to live a life of the desolate lowly lover, I can never help it. It's there and I suppose it will remain there until the time I will have all the guts to ask for its departure.
I live...
I love....
I forbid.....
But now, I am not even sure of anything. With friends slowly turning their back away, I felt like a prince being turned back in a frog stature rather than having the story the other way around.
Before, I have this self-concept that I am the best but lately I have seen how small I really am. I'm not putting myself down. I can never do that because I always brag about my accomplishments. But I really cannot help myself feeling so. Even if I forbid myself to live a life of the desolate lowly lover, I can never help it. It's there and I suppose it will remain there until the time I will have all the guts to ask for its departure.
I live...
I love....
I forbid.....
Monday, September 15, 2008
LOST
Changing the world by changing ourselves first has been a reverberating battle cry since the time we cannot easily recall when. We often assume that a simple spark would make the difference to start the unquenchable fire of transformation. And yet, in spite of so many people who have taken the lead just to avert the corrupt status quo, we still find ourselves falling back in our old comfortable worlds made out of social apathy and illusory rooms for greatness.
The requirements on how to be a good citizen have long been enacted through our two decade-old Constitution but as legal excuses try to pool in the confines of the adjudication rooms, that has been, in some instances, ‘an avenue for justice to be served upon payment,’ we discover ourselves grasping for survival.
In times when we do not actually know where we are all geared at, we usually hold on to mere possibilities and we think that mere possibilities are all we have to keep holding on. And yet, what we often neglect is the fact that we are not alone in this wearying situation. We have these ‘significant others’ around us trying to cope up just the same.
In times like this, it is not just really about how we try to inspire the people around us by spearheading social change through our self. It is about working together to overthrow what is necessarily enslaving us. It is about us walking hand in hand towards the attainment of a particular goal. It is about us being united under the banner of achieving a nation built out of an authentic care for everyone.
The requirements on how to be a good citizen have long been enacted through our two decade-old Constitution but as legal excuses try to pool in the confines of the adjudication rooms, that has been, in some instances, ‘an avenue for justice to be served upon payment,’ we discover ourselves grasping for survival.
In times when we do not actually know where we are all geared at, we usually hold on to mere possibilities and we think that mere possibilities are all we have to keep holding on. And yet, what we often neglect is the fact that we are not alone in this wearying situation. We have these ‘significant others’ around us trying to cope up just the same.
In times like this, it is not just really about how we try to inspire the people around us by spearheading social change through our self. It is about working together to overthrow what is necessarily enslaving us. It is about us walking hand in hand towards the attainment of a particular goal. It is about us being united under the banner of achieving a nation built out of an authentic care for everyone.
Damot ni Lord
Alam ko na di aproriate sabihin pero feeling ko, ang damot ni Lord sa akin… Sabihin man ng iba na tampo lang ito dahil may mga bagay na kahit na anong dasal ko, di ko nakukuha pero hindi naman ako kasing babaw ng materyal na bagay… Ang hindi ko lang talaga malubos maisip minsan ay kung bakit sa dinami-rami ng taong masaya dahil may kasama sila na mahal din sila, naiiwan ako sa kangkungan at tapunan ng mga tinatawag na loveless.
Hindi naman dahil lang sa wala pa akong naging seryosong relasyon sa ilang taon na ding nakalipas. Di ko lang talaga maisip kung bakit tuwing may pagkakataon na nahuhulog ang loob ko sa isang tao, para namang bulang nawawala yung tao na yon sa buhay ko. Hindi ko alam kung hindi lang ako marunong mamili ng tama o may mali sa akin pero mas madalas pa ding mangyari na kung kailang nandoon na sana, bigla na lang mawawala.
Di ko din talaga alam kung may nagsumpa sa akin na huwag maging masaya ang lovelife. Hindi ko rin alam kung karma na nga ang tawag dito, bayad lang sa dami ng di ko pinansin dati o kaya, bigla ko na lang binitawan. Ang totoo, naguguluhan ako sa mga bagay-bagay. Kung di lang din naman ako magiging pari, ayoko namang tumandang binata. Nangangarap pa din naman akong magkapamilya at magkaroon ng tahimik at magandang buhay kasama ng magiging asawa at mga anak ko. Siguro, malupit lang talagang maglaro ang tadhana sa akin.
Kung alam lang siguro ng ibang tao na gugustuhing maging katulad ko ang kalagayan ng isang taong kagaya ko, baka hindi na nila asamin pa. Gusto ko lang din namang makahanap ng isang taong bubuo ng araw ko. Alam mo naman na kung ano ang ibig sabihin non. Yun tipong kukulayan niya ang black and white na mundo ko.
Siguro nga nung nagpamudmod si God ng lovelife, tulog na naman ako. Pero kahit saan ko tingnan, mukhang di pa rin patas. Ako naman si tanga, sumasabay lang sa lukso ng panahon at pagkakataon. Kahit gaano pa katamis ang imported na chocolate, bitter pa din ako dahil ako lang mag-isa ang kumakain.. Maliban na lang kung makokonsensya akong magshare sa mga kaboard-mate ko. Pero iba pa din kung ang kasama mong kumakain ay yung taong mahal mo. Yun tipong kahit hindi kayo mag-usap, basta ang alam niyong dalawa, nagkaka-intindihan kayo. Ang layo na rin ng narating ko sa buhay ko at aminado ako na ilang taon na lang at mapapaso din ang kabataan ko kahit sabihin pa nilang bata pa din naman ako. Ayaw ko lang dumating yung panahon na sisishin ko ang sarili ko kung bakit hanggang kamatayan ko, mag-isa ako. Sa tingin ko, nakakatakot yon. Mas higit pa sa takot na pwede kong maramdaman oras na nalaman kong hindi totoo lahat ng pinaniniwalaan ko. Mas higit pa din sa takot ko na pumalya sa mga bagay na pinagtutuunan ko ng pansin.
Mahirap bang intindihin na masakit ding ulit-ulitin sa isip mo na baka hindi ka puwedeng mahalin ng taong mahal mo? Mahirap din bang unawain na mahirap tiisin ang labis na katahimikan ng taong minamahal mo> Hindi ko alam kung hanggang kalian ko dapat sanayin ang sarili ko na huwag masaktan. Hindi ko din alam kung possible nga bang maging manhid sa mga oras na kinakain ka na ng nararamdaman mo para lang pigilan pigilan ang sarili mo na huwag kung ayaw mong magsisi sa bandang huli.
Isa akong bulag na nilalang na ninanasang makakita muli ng tunay na pag-ibig. Hindi maaring mangyari yon kung ako lang ang nagmamahal. Hindi ko naman puwedeng ibuhos lahat ng pagamamahal sa sarili ko lang. Granted na rin naman na mahal ko talaga ang nanay, tatay at kapatid ko. Pero kulang pa din. Di ko alam kung masyado lang akong mapagmahal na nilalang o nagdedeliryo lang ako sa ideya ng pag-ibig.
Kung hanggang ailan ko matitiis ang sitwasyon? Sa totoo lang, hindi ko alam. Puwedeng hanggang bukas o sa isang lingo. Puwede din na sa isang buwan o sa isang taon. Baka puwede din na hanggang tumanda ako. Huwag lang sana na hanggang mamatay ako.
September 1, 2008
9:35 pm
Hindi naman dahil lang sa wala pa akong naging seryosong relasyon sa ilang taon na ding nakalipas. Di ko lang talaga maisip kung bakit tuwing may pagkakataon na nahuhulog ang loob ko sa isang tao, para namang bulang nawawala yung tao na yon sa buhay ko. Hindi ko alam kung hindi lang ako marunong mamili ng tama o may mali sa akin pero mas madalas pa ding mangyari na kung kailang nandoon na sana, bigla na lang mawawala.
Di ko din talaga alam kung may nagsumpa sa akin na huwag maging masaya ang lovelife. Hindi ko rin alam kung karma na nga ang tawag dito, bayad lang sa dami ng di ko pinansin dati o kaya, bigla ko na lang binitawan. Ang totoo, naguguluhan ako sa mga bagay-bagay. Kung di lang din naman ako magiging pari, ayoko namang tumandang binata. Nangangarap pa din naman akong magkapamilya at magkaroon ng tahimik at magandang buhay kasama ng magiging asawa at mga anak ko. Siguro, malupit lang talagang maglaro ang tadhana sa akin.
Kung alam lang siguro ng ibang tao na gugustuhing maging katulad ko ang kalagayan ng isang taong kagaya ko, baka hindi na nila asamin pa. Gusto ko lang din namang makahanap ng isang taong bubuo ng araw ko. Alam mo naman na kung ano ang ibig sabihin non. Yun tipong kukulayan niya ang black and white na mundo ko.
Siguro nga nung nagpamudmod si God ng lovelife, tulog na naman ako. Pero kahit saan ko tingnan, mukhang di pa rin patas. Ako naman si tanga, sumasabay lang sa lukso ng panahon at pagkakataon. Kahit gaano pa katamis ang imported na chocolate, bitter pa din ako dahil ako lang mag-isa ang kumakain.. Maliban na lang kung makokonsensya akong magshare sa mga kaboard-mate ko. Pero iba pa din kung ang kasama mong kumakain ay yung taong mahal mo. Yun tipong kahit hindi kayo mag-usap, basta ang alam niyong dalawa, nagkaka-intindihan kayo. Ang layo na rin ng narating ko sa buhay ko at aminado ako na ilang taon na lang at mapapaso din ang kabataan ko kahit sabihin pa nilang bata pa din naman ako. Ayaw ko lang dumating yung panahon na sisishin ko ang sarili ko kung bakit hanggang kamatayan ko, mag-isa ako. Sa tingin ko, nakakatakot yon. Mas higit pa sa takot na pwede kong maramdaman oras na nalaman kong hindi totoo lahat ng pinaniniwalaan ko. Mas higit pa din sa takot ko na pumalya sa mga bagay na pinagtutuunan ko ng pansin.
Mahirap bang intindihin na masakit ding ulit-ulitin sa isip mo na baka hindi ka puwedeng mahalin ng taong mahal mo? Mahirap din bang unawain na mahirap tiisin ang labis na katahimikan ng taong minamahal mo> Hindi ko alam kung hanggang kalian ko dapat sanayin ang sarili ko na huwag masaktan. Hindi ko din alam kung possible nga bang maging manhid sa mga oras na kinakain ka na ng nararamdaman mo para lang pigilan pigilan ang sarili mo na huwag kung ayaw mong magsisi sa bandang huli.
Isa akong bulag na nilalang na ninanasang makakita muli ng tunay na pag-ibig. Hindi maaring mangyari yon kung ako lang ang nagmamahal. Hindi ko naman puwedeng ibuhos lahat ng pagamamahal sa sarili ko lang. Granted na rin naman na mahal ko talaga ang nanay, tatay at kapatid ko. Pero kulang pa din. Di ko alam kung masyado lang akong mapagmahal na nilalang o nagdedeliryo lang ako sa ideya ng pag-ibig.
Kung hanggang ailan ko matitiis ang sitwasyon? Sa totoo lang, hindi ko alam. Puwedeng hanggang bukas o sa isang lingo. Puwede din na sa isang buwan o sa isang taon. Baka puwede din na hanggang tumanda ako. Huwag lang sana na hanggang mamatay ako.
September 1, 2008
9:35 pm
Damot ni Lord
Alam ko na di aproriate sabihin pero feeling ko, ang damot ni Lord sa akin… Sabihin man ng iba na tampo lang ito dahil may mga bagay na kahit na anong dasal ko, di ko nakukuha pero hindi naman ako kasing babaw ng materyal na bagay… Ang hindi ko lang talaga malubos maisip minsan ay kung bakit sa dinami-rami ng taong masaya dahil may kasama sila na mahal din sila, naiiwan ako sa kangkungan at tapunan ng mga tinatawag na loveless.
Hindi naman dahil lang sa wala pa akong naging seryosong relasyon sa ilang taon na ding nakalipas. Di ko lang talaga maisip kung bakit tuwing may pagkakataon na nahuhulog ang loob ko sa isang tao, para namang bulang nawawala yung tao na yon sa buhay ko. Hindi ko alam kung hindi lang ako marunong mamili ng tama o may mali sa akin pero mas madalas pa ding mangyari na kung kailang nandoon na sana, bigla na lang mawawala.
Di ko din talaga alam kung may nagsumpa sa akin na huwag maging masaya ang lovelife. Hindi ko rin alam kung karma na nga ang tawag dito, bayad lang sa dami ng di ko pinansin dati o kaya, bigla ko na lang binitawan. Ang totoo, naguguluhan ako sa mga bagay-bagay. Kung di lang din naman ako magiging pari, ayoko namang tumandang binata. Nangangarap pa din naman akong magkapamilya at magkaroon ng tahimik at magandang buhay kasama ng magiging asawa at mga anak ko. Siguro, malupit lang talagang maglaro ang tadhana sa akin.
Kung alam lang siguro ng ibang tao na gugustuhing maging katulad ko ang kalagayan ng isang taong kagaya ko, baka hindi na nila asamin pa. Gusto ko lang din namang makahanap ng isang taong bubuo ng araw ko. Alam mo naman na kung ano ang ibig sabihin non. Yun tipong kukulayan niya ang black and white na mundo ko.
Siguro nga nung nagpamudmod si God ng lovelife, tulog na naman ako. Pero kahit saan ko tingnan, mukhang di pa rin patas. Ako naman si tanga, sumasabay lang sa lukso ng panahon at pagkakataon. Kahit gaano pa katamis ang imported na chocolate, bitter pa din ako dahil ako lang mag-isa ang kumakain.. Maliban na lang kung makokonsensya akong magshare sa mga kaboard-mate ko. Pero iba pa din kung ang kasama mong kumakain ay yung taong mahal mo. Yun tipong kahit hindi kayo mag-usap, basta ang alam niyong dalawa, nagkaka-intindihan kayo. Ang layo na rin ng narating ko sa buhay ko at aminado ako na ilang taon na lang at mapapaso din ang kabataan ko kahit sabihin pa nilang bata pa din naman ako. Ayaw ko lang dumating yung panahon na sisishin ko ang sarili ko kung bakit hanggang kamatayan ko, mag-isa ako. Sa tingin ko, nakakatakot yon. Mas higit pa sa takot na pwede kong maramdaman oras na nalaman kong hindi totoo lahat ng pinaniniwalaan ko. Mas higit pa din sa takot ko na pumalya sa mga bagay na pinagtutuunan ko ng pansin.
Mahirap bang intindihin na masakit ding ulit-ulitin sa isip mo na baka hindi ka puwedeng mahalin ng taong mahal mo? Mahirap din bang unawain na mahirap tiisin ang labis na katahimikan ng taong minamahal mo> Hindi ko alam kung hanggang kalian ko dapat sanayin ang sarili ko na huwag masaktan. Hindi ko din alam kung possible nga bang maging manhid sa mga oras na kinakain ka na ng nararamdaman mo para lang pigilan pigilan ang sarili mo na huwag kung ayaw mong magsisi sa bandang huli.
Isa akong bulag na nilalang na ninanasang makakita muli ng tunay na pag-ibig. Hindi maaring mangyari yon kung ako lang ang nagmamahal. Hindi ko naman puwedeng ibuhos lahat ng pagamamahal sa sarili ko lang. Granted na rin naman na mahal ko talaga ang nanay, tatay at kapatid ko. Pero kulang pa din. Di ko alam kung masyado lang akong mapagmahal na nilalang o nagdedeliryo lang ako sa ideya ng pag-ibig.
Kung hanggang ailan ko matitiis ang sitwasyon? Sa totoo lang, hindi ko alam. Puwedeng hanggang bukas o sa isang lingo. Puwede din na sa isang buwan o sa isang taon. Baka puwede din na hanggang tumanda ako. Huwag lang sana na hanggang mamatay ako.
September 1, 2008
9:35 pm
Hindi naman dahil lang sa wala pa akong naging seryosong relasyon sa ilang taon na ding nakalipas. Di ko lang talaga maisip kung bakit tuwing may pagkakataon na nahuhulog ang loob ko sa isang tao, para namang bulang nawawala yung tao na yon sa buhay ko. Hindi ko alam kung hindi lang ako marunong mamili ng tama o may mali sa akin pero mas madalas pa ding mangyari na kung kailang nandoon na sana, bigla na lang mawawala.
Di ko din talaga alam kung may nagsumpa sa akin na huwag maging masaya ang lovelife. Hindi ko rin alam kung karma na nga ang tawag dito, bayad lang sa dami ng di ko pinansin dati o kaya, bigla ko na lang binitawan. Ang totoo, naguguluhan ako sa mga bagay-bagay. Kung di lang din naman ako magiging pari, ayoko namang tumandang binata. Nangangarap pa din naman akong magkapamilya at magkaroon ng tahimik at magandang buhay kasama ng magiging asawa at mga anak ko. Siguro, malupit lang talagang maglaro ang tadhana sa akin.
Kung alam lang siguro ng ibang tao na gugustuhing maging katulad ko ang kalagayan ng isang taong kagaya ko, baka hindi na nila asamin pa. Gusto ko lang din namang makahanap ng isang taong bubuo ng araw ko. Alam mo naman na kung ano ang ibig sabihin non. Yun tipong kukulayan niya ang black and white na mundo ko.
Siguro nga nung nagpamudmod si God ng lovelife, tulog na naman ako. Pero kahit saan ko tingnan, mukhang di pa rin patas. Ako naman si tanga, sumasabay lang sa lukso ng panahon at pagkakataon. Kahit gaano pa katamis ang imported na chocolate, bitter pa din ako dahil ako lang mag-isa ang kumakain.. Maliban na lang kung makokonsensya akong magshare sa mga kaboard-mate ko. Pero iba pa din kung ang kasama mong kumakain ay yung taong mahal mo. Yun tipong kahit hindi kayo mag-usap, basta ang alam niyong dalawa, nagkaka-intindihan kayo. Ang layo na rin ng narating ko sa buhay ko at aminado ako na ilang taon na lang at mapapaso din ang kabataan ko kahit sabihin pa nilang bata pa din naman ako. Ayaw ko lang dumating yung panahon na sisishin ko ang sarili ko kung bakit hanggang kamatayan ko, mag-isa ako. Sa tingin ko, nakakatakot yon. Mas higit pa sa takot na pwede kong maramdaman oras na nalaman kong hindi totoo lahat ng pinaniniwalaan ko. Mas higit pa din sa takot ko na pumalya sa mga bagay na pinagtutuunan ko ng pansin.
Mahirap bang intindihin na masakit ding ulit-ulitin sa isip mo na baka hindi ka puwedeng mahalin ng taong mahal mo? Mahirap din bang unawain na mahirap tiisin ang labis na katahimikan ng taong minamahal mo> Hindi ko alam kung hanggang kalian ko dapat sanayin ang sarili ko na huwag masaktan. Hindi ko din alam kung possible nga bang maging manhid sa mga oras na kinakain ka na ng nararamdaman mo para lang pigilan pigilan ang sarili mo na huwag kung ayaw mong magsisi sa bandang huli.
Isa akong bulag na nilalang na ninanasang makakita muli ng tunay na pag-ibig. Hindi maaring mangyari yon kung ako lang ang nagmamahal. Hindi ko naman puwedeng ibuhos lahat ng pagamamahal sa sarili ko lang. Granted na rin naman na mahal ko talaga ang nanay, tatay at kapatid ko. Pero kulang pa din. Di ko alam kung masyado lang akong mapagmahal na nilalang o nagdedeliryo lang ako sa ideya ng pag-ibig.
Kung hanggang ailan ko matitiis ang sitwasyon? Sa totoo lang, hindi ko alam. Puwedeng hanggang bukas o sa isang lingo. Puwede din na sa isang buwan o sa isang taon. Baka puwede din na hanggang tumanda ako. Huwag lang sana na hanggang mamatay ako.
September 1, 2008
9:35 pm
Subscribe to:
Posts (Atom)
